ای وای من که نشناختم بهار خویشتن
ای وای من که گریه هاکنم نثارخویشتن
ای وای که نشناخته تورا بردم به سینه ام
بی مِی مَست شدم وبِریختم اشک در پیمانه ام
حال که وداعم گفتی به خدا میسپارمت
می سوزم بی پروانه ودیگربه خاطرنیارمت
بروبی که بی توخواهم سوخت درآتش فغان
بِگردَم از سوزدل وشعله اش ناتوان
که شاید تو گل سرسبد آرزو باشی
امانتوانی که سرو آبرو باشی
پس برو شیرین دیگرین فرهاد باش
به دور از ماتم سُرادلشاد باش
من هم درآتش عشقی که افروختم ازپریشانی
می سوزم ومی دانم که سود ندارد این پشیمانی 

یاد مان باشد درها را ببندیم و بخوابیم

چون که ماه زیبای ما را به هر نحوی ...

یادمان باشد موقع تنهایی به ماه نگاهی نکنیم

چه بسا ماه با دیدن عاشق حسادت میکند

چه بسا به خورشید شکایت می کند....

قلب سوخته ام رابه تودادم

یامقلب القلوب والابصار

ایمانم که تویی خدای افسونکار

که بهترین تویی برای درددل بنده ات

این درد زدل سوخته ام بردار

تا نکشم غم عشق نارفیق

روزها بود دلم باتوشکیبا

دوربودی امادلم باتواینجا

خوش بودم با یادت تاسحرها

داشتم باتوویادت چه شررها

اما بارفتنت ناگه نگاهم سرد گشت

خنده وشادی از لبانم طرد گشت

دیده غم دیده ام ناجور شد کور

جهن در پیش چشمم رنجور و بی نور

بی عصا بشکسته پاوبی نفس

ماندم دراین خانه همچون در قفس

زمانی که فرداولحظه ندارد

زمانی که مجال جولان ندارد

زمانی که بودن دیگر محال است

زمانی که زندگی هم محال است

این زمان لحظهء مرگ من است

ملک الموت بالای سرمن است

با مردنم آغاز شد یک فردای دیگر من

نغمهءماتم سرادرپوسیده پیکر من

(داوودالماسیان)

روزی بود از روزگار ومیگشت چرخ فلک

تو بودی در دلم همچون ملک

دور بودیازمنونداشتم ازتوخبر

نداشتم قرار از شب تاسحر

بایادتدلم میگشت در سفر

اما تو نیستی درکنارم

تنهاوتنهایم

میزنم فریادومی کنم یادی زفرهاد

میزنم زجه که ناگه یادم به توافتاد

پس ساکت شوم،همچو کوروکرولال شوم

زبانم بخشکددردهانم

بایادت باید بسازم

ازتنهایی  بسوزم

بعداز خداتوراپرستم

تا آنی که هستم

درخوابم که رسم به تو، همچو یک مرغ

کنم ذوق وبمیرم از شوق         اما بشکسته بالم

گربه چشمانت نرسم

یادش وتورا به خالقت سپارم

بازهم،تنهایم،تنها

وجزخالق تو کسی با من ماتم سرا نیست